Ik heb de afgelopen jaren vaak goede voornemens gehad. Helaas bleek steeds dat het opvolgen ervan problematisch werd, laat staan het uitvoeren. Dus nee, geen goede voornemens voor mij dit jaar. Ik kan wel mijn intentie uitdrukken om met enige regelmaat een blog te posten. De regelmaat hiervan hangt af van hoe het met me gaat. En dat is momenteel niet zo goed dus ik ben er nog niet helemaal uit.
Ik ben opgegeven. Volgens de wetenschap duren de symptomen zeven jaar. Het is moeilijk, maar ik moet ermee dealen.
Hoe kan ik nu nog leuke blogs schrijven? Blogs met ongezouten commentaar op de wereld? Waar moet ik het nu nog over hebben? De mensheid wil een cynische Sam lezen. De Sam die anderen bekritiseert, die met een knipoog valt over dingen die niet belangrijk zijn.
Maar nu; Een ´aandoening´. Ik heb er weleens eerder mee gekampt maar ik dacht dat ik resistent was. Ik heb lang geprobeerd om de symptomen te negeren. Maar ik kreeg er steeds meer last van.
De symptomen; ernstige transpiratie, verstoord hartritme, slaapproblemen, verlies aan eetlust, concentratieproblemen, angstaanvallen, paniekaanvallen en darmirritaties. Het leek aanvankelijk op een heftige -maar te verwaarlozen voedselvergiftiging maar het is dus erger. Serious shit zegmaar.
Mijn neurotransmitters zijn compleet in de war. En het ergste is; er zijn geen medicijnen voor.
Oxytocine, norepinefrine, dopamine en fenylethylamine hebben vrij spel gekregen in mijn lijf.
Deze moleculen zorgen er ook nog eens voor dat ik me anders ga gedragen.
Maar na verloop van tijd schijnt het over te gaan. Dan gaat mijn lichaam zelf het effect van al deze stoffen neutraliseren.
Maar het echte werk, die ‘acute’ fase waarin ik nu verkeer duurt veel korter. Een paar maanden, op z’n hoogst zeven jaar. Gewoonlijk lang genoeg om belangrijke beslissingen te nemen die een weg terug afsluiten, ook als het effect van deze ziekte voorbij is.Want meestal is het dan te laat.
Opgegeven…
Verloren…
Verliefd..!