by Samira Comment Closed

Een stil verlangen. Koortsig bijna, ik kon nooit meer gelukkig worden zonder.

Ik koester al mijn ‘I couldn’t care less-schoenen’, die heerlijk zitten, goedkoop zijn en overal bij passen. Maar mijn hart gaat sneller kloppen van stoere doch vrouwelijke laarzen.
Nieuwe boots.
Vanuit mijn voeten bereikt de boodschap mijn hoofd dat er iets opwindends staat te gebeuren en met mooie laarzen voel ik mij onoverwinnelijk.

Op mijn Phone scrol ik naar beneden. Daar stonden ze te stralen. Ze dwongen me mijn pinpas uit mijn portemonnee te halen en direct over te gaan tot de koopovereenkomst. En het gebeurde. Ondertussen droomde ik van het leven wat ik zou gaan leiden waarbij ik op deze laarzen de wereld tegemoet zou gaan treden. Alle meters die ik nog ging afging zou ik trotseren op deze boots. Een paar blaren en knellend leer, het zou het allemaal waard zijn.

Het was dinsdagavond, bijna middennacht. De doos stond op me te wachten. Ik scheurde het papier kapot, haalde het deksel van de doos en met een bonzend hart pakte ik de linker laars.
Ik liet mijn voet in de laars glijden maar halverwege de schacht zakte de moed me in de schoenen.

Het passen van schoenen is net zoiets als een eerste date. Soms klikt het meteen en soms heeft het even tijd nodig.

Verbijsterd om de romantische inslag nam ik de plastic zakjes aan waarbij mijn vriend me aanmoedigde om vooral ‘door te douwen’. De blik in zijn ogen verraadde dat hij niet graag in mijn schoenen had willen staan en ik waande me de stiefzuster van Assepoester.

Iedereen zegt dat ik door moet zetten. Dat het uiteindelijk ‘slofjes’ worden en ik ze nooit meer uit wil. Vooral bij dat laatste kan ik me niks voorstellen aangezien ik ze nu nog niet eens uit KRIJG als ik ze uit WIL.

Ik ben eigenlijk net een geëmancipeerde Assepoester.

Dus de boots staan in de vensterbank met natte handdoeken erin te ‘rekken’, en het is me pijnlijk duidelijk geworden:

Sprookjes bestaan niet.

800 Comments

Comments are closed.